eerste week deel 2

Are you tired? Construction work.

‘s morgens vroeg met Pien alvast naar het ochtend werk gelopen: het helpen bouwen van een waterput voor een moskee. Shanna en Suzanne zouden later komen, omdat ze eerst een bespreking over een donatie potje zouden hebben met Anthony. Het is hier echt een community, waarbij veel samen wordt gedaan, dus ook voor een Moskee b.v. of voor arme gezinnen, ook als een armer gezin niet het schoolgeld kan betalen kunnen ze eventueel ook werk daarvoor in de plaats doen. Blijft nog steeds dat sommige kinderen alsnog niet genoeg hebben om naar school te gaan, zó zonde, want het geeft echt zoveel meer mogelijkheden voor een beetje toekomst.

Bij de Moskee hebben we wel weer heel lang moeten wachten voordat er iemand kwam, die ons uiteindelijk vertelde wat we konden doen en van grassprietjes draaien een beetje met kids uit de buurt spelen en vooral hangen wordt je op een gegeven moment na een uur wel zat! We wilden gewoon wat doen!

Maar uiteindelijk kwam de ingenieur, mochten we eerst op zijn Afrikaans een hele stapel stenen verplaatsen, die in de eerste plaats al niet handig tegen de wand van de nieuwe waterput waren neergezet. Maar goed; treintje gemaakt en stenen omgegooid/lekker snel. Francis hielp mee en vroeg een paar keer aan me: wordt je niet moe/respect voor oudere vrouw :) We hadden hem natuurlijk niet verteld dat ik jaren in de bouw gewerkt had, wat de andere wel wisten, dus reageerden we: special medicin.

Women’s project en echte scharrelkip op zijn laatste tripje.

Met Augustine en Francis reden Shanna, Suuz en ik naar een vrouwen werkgroepje toe. Ze maken daar in allerlei maten gevlochten matten, placemats. Palmbladeren worden gedroogd en in dunne reepjes via nerven uit elkaar gehaald; dat is de cremekleur en andere worden geverfd in felle kleuren om vervolgens door een snelle vouw/knooptechniek in allerlei variaties tot mooie lange stroken te worden gevlochten, deze worden vervolgens weer aan elkaar gevlochten tot mat.

De grote matten worden ook weer lokaal verkocht, helaas passen die niet in onze koffers, dus konden we die niet kopen, maar om ze te steunen natuurlijk wel wat kleinere matjes gekocht. We mochten het zelf ook nog even proberen, wel supergezellig in zo’n clubje vrouwen.

Toen we alweer bijna wegreden, bedacht Augustine dat we nog wat moesten meenemen, naast de zak mango’s die we al hadden meegekregen. Bleek dat Anthony morgen jarig is en hier geef je dan traditioneel b.v. en dikke kip. Kippen zijn hier echt ultime scharrelkippen en hebben hier echt alle vrijheid van rondlopen. Een mooie kip werd gevangen en omdat ze hier levend het vlees meenemen, was het eerst de bedoeling dat hij achter me op de zak met mango’s aan zijn pootjes zou worden gebonden....(:  Tja, dat zag ik echt niet zitten; kip helemaal in paniek achter me fladderen, dus heb hem op schoot meegenomen, gelukkig bleef ze rustig zitten.

Anthony de volgende dag verrast me slingers/balonnen confetti knal, scharrelkip, gemaakt boek met allerlei mooie kleurtekeningen van de kinderen en officebook/map, hij was er even onderste boven van, even zonder woorden, gebeurd volgens mij niet zo vaak, vooral toen we zeiden; omdat je zulk mooi werk hier doet.

Zoveel indrukken.

De dagen gaan hier zo snel, zoveel indrukken, dat je ook echt elke keer denkt: welke dag is het eigenlijk vandaag... eigenlijk ook helemaal niet belangrijk. Ik was netjes begonnen met de data en de dag, maar dat laat ik gewoon lekker los en schrijf gewoon lekker wat ik/we meemaken.

We hebben in ieder geval deze week ook deels weer elke keer wat storewerk tussendoor gedaan, ook hebben wat grote sheets met picto’s  van kleren, vormen, gebouwen en het alfabet en cijfers in het kleine klasje van Rose aan de muren opgehangen, waardoor het er al veel gezelliger uitziet en ook heel goed om te gebruiken voor haar om met de kinderen de woorden te oefenen. Later die dag zag ik dat Dennis, een superpienter mongooltje echt een deugnietje voor het lagere school klasje naast ons was gaan staan; Rose naspelend in het klassikaal oefenen van het alfabet met een stralend koppie.

In kaart brengen/sociale kaart gezinssituaties.

Ik ben ook nog met Suzanne een dagje meegegaan voor het in kaart brengen van welke families wonen er achteraf, wie heeft HIV/disabilities, hebben ze een huisstoofje van klei om op te koken, of gebruiken ze nog open vuur, wat zowiezo meer hout gebruikt, waardoor Anthony ook graag wil zorgen dat meer huishoudens op een stoofje gaan koken. Echt goed hoe hij ook in de community bezig is met bewustwording van climate change, maar ook van economischer  voor zo’n gezinnetje, waardoor ze het weer makkelijker kunnen accepteren dat dat echt beter is.

Suzanne ging met  Augustine en Francis op 1 brommer naar 2 arme nieuwe gezinnen om een vragenlijst in te vullen en ik ging met Anthony (die trouwens beter op de brommer rijdt, als in zijn auto gelukkig..) naar nog 2 anderen.

Het eerste gezin krijg ik maar niet van mijn netvlies, vooral het meisje. Het was een moeder (vader had hen verlaten) met zoon van 16 jr. en dochter van 11 (de geboortedatum wisten ze niet zo goed meer). De moeder en dochter hebben allebei HIV en door het voorzichtig opbouwen van het gesprek en doorvragen, kwam er steeds meer uit; dochtertje is verkracht en ook depressief, dat was eigenlijk al zo goed te lezen in haar verdrietige blik, dat ik dacht; jeetje...zo jong... zo verdrietig/down met afentoe een kleine voorzichtige glimlach naar je... wat wordt haar toekomst. Ze loopt ook iets met x benen... vitamine gebrek?... Het piepkleine huisje heeft 2 kleine slaapkamertjes, als je het al zo kan noemen, met maar 1 halve mosquito-net, wij worden uitgenodigd in het zitkamertje middenin te gaan zitten op 2 kleine kruk/stoeltjes, later in het gesprek wordt een kom met water en een kopje gebracht om onze handen te kunnen wassen en ook nog een bord met veel heel lekkere kleine eetbanaantjes. Zelf eten of drinken ze niets, dit is puur voor ons, en dan te bedenken dat door het droge seizoen op dit moment en de slechte afgelopen jaren dit gezin hier leeft op 1 maaltijd per dag en dat is heus niet zoals bij ons aardappels-vlees en groenten. Vlees is al helemaal heel zelden en de rest is meer fruit/vooral maisgerechten en wat aardappels/rijst misschien/kool heel soms.  Ook deze vrouw heeft geen kookstoofje, wat Anthony wel wil gaan bouwen, ik hoop maar dat ik dat mee mag maken en ze nog een keer zie. Ondanks haar weinige spullen ziet het er om de hut en de buiten wc. supernetjes uit. Hoop maar dat ze de HIV medicijnen (medicijnen zijn hier gratis) wel in blijven nemen en dat nu ze ook bekend zijn in het register verder geholpen worden in de community.

Schoffelen/hakken in de boomgaard en bezoek (mede)oprichter Tim.

‘s Morgens, gelukkig was het koel/halfbewolkt, op pad met Francis, Augustine, Shanna en Pien en een bundel “hakschoppen” een ander woord zou ik er niet voor weten; schoppen die dus haaks aan de steel zitten, zodat je er goed in de hier harde grond mee kan hakken. Anthony heeft tig hectare grond gepland om door de jaren heen bomen voor hout terug te planten om ontbossing door het stoken op hout/kappen tegen te gaan. We lopen langs een stukje al wat grotere bomen, tot een veldje met nog jonge boompjes. Hier gaan we aan de slag met onze hakschoppen om het grote onkruid rond de boompjes weg te hakken. We zijn al even bezig als we in de verte Anthony, met grote Ugandees, gevolgd door enthousiast zwaaiende blanke oudere man met daarachteraan weer klein grappig serieus meelopend jongetje. De blanke man is Tim, Tim was eigenlijk Anthony’s teacher en is nog steeds een mentor voor hem, waar hij altijd terecht kan voor steun of vragen over hoe het het beste te doen. Hij komt uit Engeland, heeft in het begin hier jarenlang gewerkt op het project en is nu gepensioneerd. De man die voor hem liep is eigenlijk als een soort zoon, omdat hij de moeder en die kinderen zijn Ugandese familie zijn geworden. Hij komt nu met zijn gezin in Uganda wonen. In gesprek met hem, kunnen we ons voorstellen hoe ook Anthony veel aan hem heeft en er een speciale band is; een byzondere man.

Weekend

Ondertussen zitten we met zijn viertjes gezellig nog, heerlijk te genieten in Masaka in een superluxe Lodge: The Banda Lodge, jawel .... met zwembad, lekkere douche en een slaapkamer voor 4 personen. Probeer nu dus mijn blog weer even bij te werken, zodat ik hem straks kan plaatsen met het internet hier.

Pien zou eigenlijk volgend weekend al naar de Philipijnen een Be-more project gaan, maar kreeg vandaag bericht dat het meisje waarmee ze zou samenwerken daar met spoedreden terug naar Nederland moest. Om daar alleen te werken met een lokaal iemand is niet erg prettig, dus misschien loopt alles toch nog anders.

Besef hier wel heel erg, hoe erg ik Sri Lanka mis, nu ik me hier op zo’n zelfde manier thuis voel/op mijn plek. Er gaat best veel door me heen en vaak vind ik het heerlijk om achter ons huisje even heerlijk “te chillen”, Suuz heeft dat afentoe ook en Shanna en Pien en Suuz  zijn dan na het werk super-enthousiast met alle buurtkindjes nog vollop spelletjes aan het doen en aan het genieten van die superlieve kindjes