Afscheid op Lwengo

p.s.: heb hier een aantal dagen prima internet en kijk super uit naar jullie reacties en ook hoe het in Nederland allemaal gaat.

Afscheid, einde van een reis of begin van een nieuwe reis...

Voor mensen die mij kennen, komt deze gedachte niet helemaal  uit het niets. De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met de disabled class en als ik dan kijk naar hoe alle besprekingen met Rose en Raymond al zoveel betekend heeft, terwijl ik constant het gevoel heb gehad: hoe kan ik zorgen dat ik niet teveel ze belaadt met informatie en beginnen bij het begin: struktuur, vast ritme, veiligheid, duidelijkheid in communicatie (verbaal en non-verbaal).

Het was zo gaaf om te zien hoe Rose, methodes die we besproken hadden, de volgende dag uit probeerde en met succes; resultaat; stralende glimlach van natuurtalent teacher Rose.

Er is nog zoveel waarmee ze geholpen kunnen worden en ze zijn het zo waard. Ook in dit land, net als de akka’s (verzorgers in Sri Lanka) en de neurologische verpleegkundige in Mongolië, valt het me op dat juist de mensen die werken met disabled zó ontzettend begaan zijn en zó graag meer willen kunnen doen in hun land voor deze groep, dat is echt hartverwarmend.

Zelfs de laatste dagen kwamen er nog 2 nieuwe disabled bij en ook waren er bij huisbezoeken nog meer kinderen, die wel geschikt waren voor het schoolgroepje. Ik heb het met Anthony hierover gehad. Het kleine hokje waar ze nu zitten met zijn twaalven op 3 schoolbankjes, waardoor er nu al geen ruimte is om met 4 schoolbordjes te werken,  is al veel te klein en vooral omdat het belangrijk is om eerst een goed plan te maken als school: welke hulp/ondersteuning  wil/kan je bieden en hoe. Het heeft geen zin om te roepen, bij ieder kind met een disability of gedragsstoornis, kom er maar bij, als je niet op de rit hebt wat je voor ze kan betekenen. Dan groeit het boven de hoofden van Rose en Raymond uit, terwijl zij juist nog meer skills nodig hebben om een goede lesinvulling te kunnen geven.

Ook met Kirsten erover gehad, dat ook al is het een groot gebouw (het nieuwe gebouw) en kost het veel geld om het af te maken, dat juist toch daar heel erg de behoefte ligt voor de community nu om daar mee verder te gaan als er mensen zijn die iets willen doneren, zij werkt straks nog enkele weken door en pakt dat weer verder op.

Al met al laat het me dus niet los en denk ik al hevig aan hoe we ze nog verder kunnen helpen, vandaar... begin van een nieuwe reis...?

Het afscheid zelf was zo hartverwarmend; we, gezellig samen met Shanna, hebben met het groepje disabled apart een feestje in de ochtend gedaan. Lekker gepicknickt op matten met van allerlei lekkers; limonade, chipjes, koek happen op zijn Hollands, fruit, balonnen en ook stoelendans geïntroduceerd met kledingstukken om op te gaan zitten bij gebrek aan stoelen. Het verbaasde ons enorm hoe snel de kids het iedee doorhadden en al snel net zo fanatiek als juf Rose ook renden voor het laatste plekje. Iedereen was natuurlijk op het eind een echte winnaar met een heuse medaille en ook nog een pakketje/cadeautje mee naar huis met eigen schriftje/pen/speciale balon en kleine surprise, ze zaten allemaal te glunderen. Ook toen ik mijn afscheidscadeau kreeg; met ieder kind was een handafdruk gemaakt en op een pagina getekend/geschilderd en een mooi geschreven stuk door Rose en Raymond; een boek om mee te nemen. Moest ook wel lachen, Pien en Shanna hadden hiermee geholpen en ik zag voor me hoe de plakkaatverf overal moet zijn beland met druktemakers als een Alan, en iets minder op de blaadjes. Ook Shanna gaf me nog een briefje, over hoe ze het effect van mijn inzet had gezien en zo goed vond..... kon ik het nog redelijk droog houden tot dat briefje. Tja, daarin voelde het feest vieren zo dubbel, maar weet ook dat de anderen die het werk weer verder oppakken dit met veel liefde en knuffels zullen doen voor deze boefjes en dat doet goed.

’s Middags en ’s avonds was het feest bij ons thuis. Ongeveer 50 kinderen waren naast onze buurtkindjes helemaal van school gekomen en de hele staf van het community work en hoofdleraar Robert waren gekomen. Lekker gek gedanst met iedereen, gelukkig had Anthony ook gezorgd voor drinken voor alle kinderen, wij hadden nog lollies en wat koekjes en later met een kleiner groepje wat fris, biertjes voor de staf en meer versnaperingen, daarnaast waren heerlijke kippestukjes klaar gemaakt en ook nog een superlekkere cake gebakken, die als belangrijke traditie door Suus en mij aangesneden en in hele piepkleine stukjes voor iedereen uitgedeeld hoorde te worden. Dit was een groot en heel gezellig afscheid, ook feest alvast voor Kirsten, Shanna en Pien, dus voor ons allemaal. Van Anthony kregen we allemaal een goed doordacht pakketje: een lampje met een verspringend van kleur lichtje erin; omdat we met ons helpen een beetje licht/kennis hebben gebracht voor de community, een mooi gevlochten mandje, wat de omgeving/community symboliseerde met daarin een grote heerlijke mango, als teken van de vrucht die het werk voortbrengt. Daarnaast/bij veel lovende en dankende woorden, die wij weer terugbrachten met dat ook wij wederzijds van het leven en werken binnen de community erg veel geleerd hebben. Wat mij echt heeft doen nadenken is vooral het echte delen, als je weinig hebt, dus niet op zijn Nederlands: dit kan ik wel missen, dus kan er wel iemand blij mee maken, maar vooral kijken naar de ander wat die nodig heeft en daar dan samen voor zorgen.

Heb hier goed internet in Kampala, dus ga dit stukje zo even weer posten met wat fotootjes. Ik blijf nog even hier om te kijken of ik toch nog deze week naar andere organisaties/projekten kan om te zien hoe zij werken en of daar eventueel iedeën uitkomen voor Lwengo.

warme groetjes, Joke. .