eerste week deel 1

Zondag 22 febr.

 Ik werd opgehaald in Masaka door een leuke volunteer: Anouk, zij werkt voor een andere organisatie in Masaka en zat vol verhalen over Uganda, haar belevingen, was supergezellig en voordat ik het wist zat ik al zo’n 2 uur later in Masaka in een lux restaurantje met heerlijke capuchino en een soort gevulde wrap ( ook nog best te doen, eten gaat heel erg wennen en je gaat het simpelste heel erg waarderen).

Na een paar uur kwamen ook de andere vrijwilligers van Be-More naar dit restaurantje. 2 ervan gingen naar hun eigen project in Masaka en met de 3 anderen: Suzanne, die ik al een beetje kende via sms-jes over samen naar een Mountain-gorilla tocht, Pien, die nog zo’n 2 weken  op ons project is en Shanna, die hier in totaal straks zo’n 3 maanden in totaal is geweest op ons community project in Lwengo.

Ons huisje/slaapplek

 De eerste nacht geslapen in een kamertje met zijn drieën in het huis van de directeur van de school en projectleider; Anthony, het is een bijgebouwtje van zijn huis, eenvoudig ingericht met 2 stapelbedden, gelukkig wel met musquito netten, dit is voor de komende tijd ons verblijf. Een klein gebouwtje erbij met een  wc-tje en een open buitendouche, krekeltjes in de Ugandese achter/moestuin (wat inhoud vooral: mais, wat ze hier veel eten, maar ook koffiebonen, mango’s – vallen bijna in je schoot, bakbananen en papaya). Doet me erg aan Sri Lanka denken. Fruit is hier dus heel veel, Uganda is best wel een groen en vruchtbaar land, iets wat ik echt niet had verwacht in Afrika. Het land heeft ook veel grote binnenmeren, rivieren (de Nijl begint in Uganda) en waar wij zitten is het ook echt een beetjes heuvelachtig.

We zitten nu wel in de droogste maand en iedereen snakt hier naar regen, omdat de waterresevoires van de regen en zelfs de putten leeg dreigen te raken. Dus ga je niet uitgebreid wassen met een grote kuip, maar doen we het met een laagje water. Uiteindelijk kunnen wij straks weer in het weekend in een hotelletje lekker douchen.

De eerste week

De taken zijn hier voor een paar weken al een beetje ingedeeld  in een programma(nog niet verdeeld dat doen we elke dag ; wie wil dit of dat).

Het project is dus eigenlijk echt meer een community project, de school is wel heel centraal, maar ook het in kaart brengen van alle, dus ook de armere gezinnen en hun gezondheid, het zorgen dat iedereen op soms afgesproken dagen naar een public health plek kunnen komen om door een verpleegster te kunnen worden gechecked op b.v. TB/HIV of andere healthcheck en/of te worden ingeënd. (Hoe dit gaat ga ik nog meemaken, omdat we dan ook helpen met het noteren/registreren). Daarnaast wordt er nog veel meer gedaan; allemaal om de gemeenschap in en rond Lwengo te helpen naar een betere toekomst en vooral ook om het samen te doen. Als een armer gezin b.v. niet het geld heeft om een kind naar school te laten gaan, kan (een deel) b.v. ook vergoed worden in de vorm van arbeid binnen het project.

De staf/medewerkers van de community: Anthony is dus de projectleider en naast hem werken wij veel met Augustine en Francis, allebei naast onze grote hulpen en vertalers/uitleggers + ze doen heel veel in de organisatie, zijn ze onze boda/boda (brommertaxi-) chauffeurs, die ons overal heen brengen als het voor een blanke wat ver lopen is. Augustine is een hele lieve wat oudere man, die supervoorzichtig met ons door de grote kuilen van de modder/zandwegen rijdt. Francis is een jongere gast, heeft aan de universiteit gewerkt en doet het werk nog maar kort. We nemen hem soms, nou ja soms..., in de maling, door allerlei vragen over hoe het nou zit met relaties etc. te stellen, waar hij braaf op blijft antwoorden, afentoe wat verlegen wordt (nog steeds wel met een brede glimlach en dan hoor je zijn hersens bijna kraken... “hoe kan ik toch reageren en vooral niet onderdoen voor 4 lastige vrouwen, want als man in Uganda moet je die makkelijk aankunnen”. Naast die twee is er ook nog Rose, die de klas van de disabled leidt (kinderen met een verstandelijke beperking soms ook lichamelijke, voortaan noem ik dit disabled net als hier).

Disabled class

Ik liep de eerste ochtend mee met Rose met het groepje disabled children. Het is een superklein hokje, onderdeel van een wat krakkemikkeg gebouw, waarin nog twee klasjes zitten ernaast, bestaande uit wat palen, wat rietenmatten aan de binnenkant en wat golfplaten voor het dak ook. Er staan 4 langere schoolbanken in, waarvan 1 voor juf Rose met alle materialen voor die dag, daar mogen de kinderen niet zomaar aan komen (grijpgrage vingertjes proberen het afentoe toch stiekem). Er zijn zo’n 6 kinderen en verwacht wordt dat het aantal binnenkort 10 is en dat op ongeveer 2,5 bij 3 meter en heel erg verschillende niveau’s; sommigen al bezig met cijfers en letters en anderen begrijpen daar nog niets van. Hier is het schoolse nog erg schools en het is erg belangrijk dat iedereen en kan lezen en schrijven en spreken in het Engels.

Rose is superenthousiast/betrokken om er echt iets van te maken voor deze kinderen. Toen ik ‘s middags dat zei tegen haar, haar vroeg of ze ook een opleiding had gehad.. schrok ze heel erg en keek teleurgesteld, totdat ik er achteraan zei, dat ik het juist heel erg knap vond dat ze het al zo goed deed; heel erg feeling voor: niet teveel tegelijk aanbieden/niet teveel prikkels, bekijken wie heeft welk niveau het lesmateriaal/vormen/speelgoed, daarop aanpassen, echt top al! Samen met de brommer-driver Augustin, die erbij was komen staan kregen ze allebei een opgeluchte grote glimlach. Rose vertelde dat ze heel bang was geweest dat ze het niet goed deed. Wat in ieder geval fijn is; dat ze ook zegt wat zij ervan vindt of over denkt, dáár kan je wat mee. Ik vind het superleuk om samen met haar te kijken naar een invulling voor haar klas, met de middelen, die ze nu heeft en ook toekomstgericht. Er staat een half afgebouwd stenen groot gebouw, dit wordt uiteindelijk het gebouw voor de disabled children en waarschijnlijk ook een vast medical point voor het gebied en de hoop is ook om in de toekomst er physio voor lichamelijke handicaps te kunnen doen. Het is alleen een beetje jammer dat het niet iets kleiner gedaan is, zodat het afbouwen wat behapbaar zou zijn. De muren, dakconstructie, alles staat er netjes gebouwd bij, maar het afbouwen van het dak, de ramen/deuren etc. gaat nog bijna 6000,- euro kosten. Jammer genoeg is dat er nog niet, want als het regenseizoen gaat beginnen wordt het vast bijna onmogelijk om dat kleine gebouwtje nog te zitten. De rest van de school (500!!! kinderen) ziet er heel netjes gebouwd en onderhouden uit.

‘s middags, we houden hier tussendoor ongeveer 2 uur pauze en gaan dan even terug naar ons huisje, hebben we store-work gedaan. Het schooljaar begint hier net, dus in januari, en elk kind heeft een lijstje wat ze mee moeten nemen naar school; b.v. binnenbezem, buitenbezem (van zacht hooi/gras en riet) paar rollen wcpapier, zeep, grote papiervellen, stiften , sommigen zijn ook voor boarding hier, omdat ze van te ver weg wonen en dus hier blijven slapen op een zaaltje en moeten dan ook bv een matras mee nemen, zwarte schoenenpoets (op zich wel apart, want je schoenen zijn hier na 1 minuut gewoon roodbruin door het stof hier-lijkt me dat je dan beter rood/bruine schoenen kunt kopen, scheelt weer poets). Dit uitzoeken deden we met zijn vieren, ook het sorteren van de bonen voor de hele school, erg gezellig zitten kletsen/ontspannen werkje.