vervolg
10 februari 2017 - Bwindi Impenetrable National Park, Oeganda
Voortgang disabled klasje
Vanaf maandag t/m woensdag weer meegedraaid met de disabled. Nu was ook Raymond er; een jonge signlanguage teacher, die samen met Rose werkt, hij kan zelf ook niet horen en praten, wat op zich het overleg met elkaar met veel gebaren en ook afentoe opschrijven wat je bedoeld te zeggen, een hele uitdaging maakt. Wel weer superkenmerkend voor dit project, dat ze juist voor deze taak hem een baan gunnen, de gedachte daarachter vertelde Anthony is ook een voorbeeldfunktie: “ook al heb je een handicap, danog kan je iets in de community betekenen en iets bereiken + Anthony wil ook in de toekomst voor de regio ook meer uitbreiden met een gespecialiseerde groep voor doven en slechthorende.
In onze groep, zit Rose (jong meisje) die slechthorend leek en bijna niet sprak, door het lesgeven van Raymond al vorig jaar, is ze heel erg vooruit gegaan in dingen oppakken/begrijpen van alphabet/cijfers/rekenen/kleuren etc. De eerste dag dat ik meedraaide voerde teacher Rose alleen met gebaren de communicatie met kleine Rose, ik sprak erbij en merkte dat ze het wel echt probeerde na te zeggen. Daarna ook besproken met Rose, dat het juist goed is om beiden te doen, zodat, vooral omdat ze zo leergierig is ook het praten kan ontwikkelen, ook al gaat dat niet in een tempo van een normaal kind. Kleine Rose verbaasde me die eerste dag, we hadden het over de zon (sun) gehad en toen teacher Rose even naar buiten liep, zag ik kleine Rose op haar kleine school/oefenbordje met krijt het woordje “sun” schrijven. Het praten gaat door een tong/mond handicap moeilijk en met horten/stoten, maar met veel geduld probeerd ze het toch goed na te zeggen. Blijkt ook weer dat hier nog heel heel erg veel te doen is met observatie en onderzoek en files daarvan maken, zodat wat ons (Rose/Raymond en degene van ons die meedraaid) opvalt we dat ook kunnen signaleren en het erover hebben ’s middags welke oefeningen er bij die ontwikkeling het beste past. Ik weet nog niet hoe, maar denk heel veel na over hoe ik langere tijd meer kan helpen op dit gebied.
Ook voor kleine Alan een stevig jochie, lijkt in zijn bouw iets van Down te hebben, maar vertoont ook autistisch gedrag (niet helemaal duidelijk), maar heeft vooral veel problemen met communicatie; luisterd slecht, heeft heel veel moeite met te veel prikkels (dingen die om hem heen gebeuren), als je hard en duidelijk praat hoort hij het wel, praat niet en tot nu toe heb ik hem nog geen geluidje horen maken.
Heeft korte concentratie en is al snel een hele eigenwijze wildebras, die zo vlug als water even zelf dingetjes gaat bedenken (vooral kattekwaad) om uit te halen, dingen afpakken etc. Waardoor iedereen meteen reageerd natuurlijk: nó Alan, don’t!!! Hij nog beslister koppie: lekker doorgaan. Wel gemerkt, dat hij het super goed doet, als je met hem een klusje gaat doen, dat vindt hij wel wat en ook achter hem op de brommer gemerkt dat hij juist de gebaren herhaald en ook met het oefenen probeerd mee te doen.
Van de week begonnen om met picto’s en een picto bord wat ik had meegenomen te gaan werken met een vooraf besproken/bedacht programma, dus iets meer structuur en regelmaat – terugkerende onderdelen en ook vooraf bedacht hoe lang en met welke materialen, zodat het niet meer ter plekke en op dat moment bedacht hoeft te worden, is voor de teachers ook veel fijner werken. 1 onderdeel is ook picto-plaatjes benoemen (b.v. meerdere van het weer of van kleding etc.) Rose legt het vaak uit in het Ugandees, benoemd het dan in het Engels en daarna maakt Raymond het gebaar erbij.
Ook zijn we vandaag begonnen met het hele kleine hokje ernaast te gebruiken voor een ½ uurtje 4 kinderen die al verder zijn met letters schrijven en tellen/rekenen even apart daar te zitten en te werken met Raymond aan een eigen opdrachtje, terwijl de anderen dan in de normale klas een wat eenvoudigere activiteit kunnen doen op hun niveau met Rose tot aan de beruchte 10.30 Porridge (maispap) tijd. Sommige kinderen krijgen thuis niet zoveel eten, dus is dit helemaal prima. Er zijn ook wat kinderen bij van iets rijkere ouders, die dan een beetje boneneten of aardappelgerechtje mee hebben in een bakje en dat wordt dan heel goed gedeeld met alle anderen.
Beruchte Porridge uit een beker, omdat het eigenlijk niet te pruimen is; smaakloos met een struktuur van behangplaksel en vooral als het te veel is afgekoeld met vellen erin. Met kleine slokjes is het te doen en ik doe meer mee als voorbeeld, dan dat ik ervan smul...hmmmmm.
Deze week, na de lunch bespreking met Rose en nu ook met Raymond, van hoe de veranderingen gaan, wat zij ervan vinden, of iets beter aangepast kan worden en ook weer het programma bedenken/voorbereiden voor de volgende dag. Echt leuk, we doen het echt samen. We hadden het b.v. over de kleine ruimte ernaast gehad om te gebruiken voor dat kleine groepje en dan matten nodig en een schoolbankje en toen we vandaag aankwamen hadden ze dat dus al geregeld, ze willen zo graag verder ontwikkelen, zo gaaf.
Zit ook vaak te denken: wauw, kan hier nog wel maanden werken, zoveel wat je hier samen kan bereiken. Volgende week wil ik ook een beetje aparte files gaan maken met Rose wat voor hunzelf is om bij te houden, ook om te zien hoe de voortgang gaat, wat er van hen bekend is, wat nog verder bekeken en/of onderzocht kan worden evt. via specialisten in de omgeving etc. Nu is er al wel een schools testje voor kan een kind: rekenen/schrijven/binnen lijntjes kleuren etc. (dit wordt meegegeven aan de ouder(s), waardoor er dan niets meer op school over is, maar nog niet echt iets om een ontwikkelingsniveau voortgang te zien, wat voor Rose wel heel erg zou helpen. Wat op zich al helpt als begin, is samen met hun te kijken: wat is hiér al bekend en voorhanden, eventueel mogelijk om verder te laten onderzoeken en hoe kunnen we dat in kaart brengen.
Wat ook al heel leuk is, dat Rose ook openstaat voor anders denken: dus niet alleen gericht op disabled, die uiteindelijk goed zullen kunnen leren lezen en schrijven, maar ook dat degene die dat waarschijnlijk nooit kunnen leren, misschien in de community juist wel heel goed kunnen worden in klusjes en/of werk doen, andere skills leren.
Vanaf maandag t/m woensdag weer meegedraaid met de disabled. Nu was ook Raymond er; een jonge signlanguage teacher, die samen met Rose werkt, hij kan zelf ook niet horen en praten, wat op zich het overleg met elkaar met veel gebaren en ook afentoe opschrijven wat je bedoeld te zeggen, een hele uitdaging maakt. Wel weer superkenmerkend voor dit project, dat ze juist voor deze taak hem een baan gunnen, de gedachte daarachter vertelde Anthony is ook een voorbeeldfunktie: “ook al heb je een handicap, danog kan je iets in de community betekenen en iets bereiken + Anthony wil ook in de toekomst voor de regio ook meer uitbreiden met een gespecialiseerde groep voor doven en slechthorende.
In onze groep, zit Rose (jong meisje) die slechthorend leek en bijna niet sprak, door het lesgeven van Raymond al vorig jaar, is ze heel erg vooruit gegaan in dingen oppakken/begrijpen van alphabet/cijfers/rekenen/kleuren etc. De eerste dag dat ik meedraaide voerde teacher Rose alleen met gebaren de communicatie met kleine Rose, ik sprak erbij en merkte dat ze het wel echt probeerde na te zeggen. Daarna ook besproken met Rose, dat het juist goed is om beiden te doen, zodat, vooral omdat ze zo leergierig is ook het praten kan ontwikkelen, ook al gaat dat niet in een tempo van een normaal kind. Kleine Rose verbaasde me die eerste dag, we hadden het over de zon (sun) gehad en toen teacher Rose even naar buiten liep, zag ik kleine Rose op haar kleine school/oefenbordje met krijt het woordje “sun” schrijven. Het praten gaat door een tong/mond handicap moeilijk en met horten/stoten, maar met veel geduld probeerd ze het toch goed na te zeggen. Blijkt ook weer dat hier nog heel heel erg veel te doen is met observatie en onderzoek en files daarvan maken, zodat wat ons (Rose/Raymond en degene van ons die meedraaid) opvalt we dat ook kunnen signaleren en het erover hebben ’s middags welke oefeningen er bij die ontwikkeling het beste past. Ik weet nog niet hoe, maar denk heel veel na over hoe ik langere tijd meer kan helpen op dit gebied.
Ook voor kleine Alan een stevig jochie, lijkt in zijn bouw iets van Down te hebben, maar vertoont ook autistisch gedrag (niet helemaal duidelijk), maar heeft vooral veel problemen met communicatie; luisterd slecht, heeft heel veel moeite met te veel prikkels (dingen die om hem heen gebeuren), als je hard en duidelijk praat hoort hij het wel, praat niet en tot nu toe heb ik hem nog geen geluidje horen maken.
Heeft korte concentratie en is al snel een hele eigenwijze wildebras, die zo vlug als water even zelf dingetjes gaat bedenken (vooral kattekwaad) om uit te halen, dingen afpakken etc. Waardoor iedereen meteen reageerd natuurlijk: nó Alan, don’t!!! Hij nog beslister koppie: lekker doorgaan. Wel gemerkt, dat hij het super goed doet, als je met hem een klusje gaat doen, dat vindt hij wel wat en ook achter hem op de brommer gemerkt dat hij juist de gebaren herhaald en ook met het oefenen probeerd mee te doen.
Van de week begonnen om met picto’s en een picto bord wat ik had meegenomen te gaan werken met een vooraf besproken/bedacht programma, dus iets meer structuur en regelmaat – terugkerende onderdelen en ook vooraf bedacht hoe lang en met welke materialen, zodat het niet meer ter plekke en op dat moment bedacht hoeft te worden, is voor de teachers ook veel fijner werken. 1 onderdeel is ook picto-plaatjes benoemen (b.v. meerdere van het weer of van kleding etc.) Rose legt het vaak uit in het Ugandees, benoemd het dan in het Engels en daarna maakt Raymond het gebaar erbij.
Ook zijn we vandaag begonnen met het hele kleine hokje ernaast te gebruiken voor een ½ uurtje 4 kinderen die al verder zijn met letters schrijven en tellen/rekenen even apart daar te zitten en te werken met Raymond aan een eigen opdrachtje, terwijl de anderen dan in de normale klas een wat eenvoudigere activiteit kunnen doen op hun niveau met Rose tot aan de beruchte 10.30 Porridge (maispap) tijd. Sommige kinderen krijgen thuis niet zoveel eten, dus is dit helemaal prima. Er zijn ook wat kinderen bij van iets rijkere ouders, die dan een beetje boneneten of aardappelgerechtje mee hebben in een bakje en dat wordt dan heel goed gedeeld met alle anderen.
Beruchte Porridge uit een beker, omdat het eigenlijk niet te pruimen is; smaakloos met een struktuur van behangplaksel en vooral als het te veel is afgekoeld met vellen erin. Met kleine slokjes is het te doen en ik doe meer mee als voorbeeld, dan dat ik ervan smul...hmmmmm.
Deze week, na de lunch bespreking met Rose en nu ook met Raymond, van hoe de veranderingen gaan, wat zij ervan vinden, of iets beter aangepast kan worden en ook weer het programma bedenken/voorbereiden voor de volgende dag. Echt leuk, we doen het echt samen. We hadden het b.v. over de kleine ruimte ernaast gehad om te gebruiken voor dat kleine groepje en dan matten nodig en een schoolbankje en toen we vandaag aankwamen hadden ze dat dus al geregeld, ze willen zo graag verder ontwikkelen, zo gaaf.
Zit ook vaak te denken: wauw, kan hier nog wel maanden werken, zoveel wat je hier samen kan bereiken. Volgende week wil ik ook een beetje aparte files gaan maken met Rose wat voor hunzelf is om bij te houden, ook om te zien hoe de voortgang gaat, wat er van hen bekend is, wat nog verder bekeken en/of onderzocht kan worden evt. via specialisten in de omgeving etc. Nu is er al wel een schools testje voor kan een kind: rekenen/schrijven/binnen lijntjes kleuren etc. (dit wordt meegegeven aan de ouder(s), waardoor er dan niets meer op school over is, maar nog niet echt iets om een ontwikkelingsniveau voortgang te zien, wat voor Rose wel heel erg zou helpen. Wat op zich al helpt als begin, is samen met hun te kijken: wat is hiér al bekend en voorhanden, eventueel mogelijk om verder te laten onderzoeken en hoe kunnen we dat in kaart brengen.
Wat ook al heel leuk is, dat Rose ook openstaat voor anders denken: dus niet alleen gericht op disabled, die uiteindelijk goed zullen kunnen leren lezen en schrijven, maar ook dat degene die dat waarschijnlijk nooit kunnen leren, misschien in de community juist wel heel goed kunnen worden in klusjes en/of werk doen, andere skills leren.
Wat ben je toch mooi bezig!