De heenreis

1e deel vlucht naar Istanbul, meteen raak: aardige Afrinkaanse jonge man zit naast me. Is op weg naar Islamabad om vrouw en kind eindelijk op te kunnen halen (krijgen nu vluchtelingenstatus) en naar NL te brengen. Hij start ons gesprek meteen over de Islam – het dragen van hoofddoeken voor de vrouw en dat dat toch ook in sommige christelijke geloven als goed wordt gezien. Hij vindt duidelijk dat ik meer over de Islam moet weten en als ik mijn mailadres geef kan hij me er meer over sturen om te lezen (niet gedaan). Ik ben zelf overtuigd dat geen enkele pure geloofsschrift oproept tot haat, maar juist tot respect en liefde, dus hoef niet bekeerd te worden daarin. Maar ik voelde me toch wel even ongemakkelijk, vooral als iemand zo blijft aandringen en er vanuit gaat dat de Islam de enige goede manier van leven voorschrijft.

Hij praat goed Nederlands en ik vraag me af, of we wel weten hoe anders die culturen zijn, die nu als vluchteling veel binnenkomt. Kunnen deze mensen de kultuur schok aan: van ons vrije Nl en vooral iedereen in zijn vrijheid laten? Begrijpen wij hun cultuur wel genoeg; zelfs Allah Akhbar, schijnt in oorsprong iets heel moois te bekenen als levensdoel, weet even niet goed meer hoe dat in de Koran beschreven staat, maar durf het hem ook absoluut niet te vragen, uit angst dat hij het ziet voor opening naar mijn evtuele bekering.

In Istanbul nemen we afscheid van elkaar en wensen we elkaar oprecht alle goeds in het leven.

Het is lokale tijd, ongeveer 21.15, we vliegen ergens over Egypte. Opeens hele mooie vlakken in allerlei vormen en maten: als grillige sneeuwvlokken (als die vergroot zijn hebben ze allerlei verschillende mooie vormen), zo mooi en dan gaat opeens het licht in het vliegtuig uit voor “de nacht” en zou je zweren dat iemand de kerstboom heeft aangestoken: magische vlakken met superkleine lichtjes als platgeslagen kersttakken uit een kerstboom met daarom heen grote pikzwarte gebieden geen verlichte wegen of andere verlichting.

Pas nu voel ik dat ik misschien wel byzondere dingen mee ga maken.

Aankomst: Omdat de vlucht naar Istanbul giga te laat was, heb ik het met wat medepassagiers nog wel net, al rennend, mijn aansluitende vlucht naar Entebbe Uganda kunnen redden, maar onze koffers niet. Na niet slapen en toch al een lange vlucht, moet je dan nog een keer procedure in om formulier in te vullen en dan maar hopen dat hij morgen aankomt. Gelukkig stond wel mijn beloofd taxi klaar, aardig/gezellig iemand, bleek man van regiomanager van Be-More te zijn, verzekerde me dat morgen alles goed komt, netjes afgedropt in eerste backpackershotelletje, leef nu uit mijn handbagage, mis vooral even handdoek, met de rest red ik me wel.

Internet is zelfs in Entebbe nog erg langzaam en uitdokteren hoe het het snelste werkt allemaal.

Yeeehhh, gelukt in ieder geval.